http://www.galiciaviva.org/index.html

O dilectísimo Antón Avilés de Taramancos estaría de acordo co cronistra. Compartiría as honras do 2003 con Manfred Gnadinger, Man o Alemán, o Home de Camelle.

De pronto, o goberno autonómico proclama oficialmente o ano entrante como o Ano de Avilés de Taramancos. Falaba fervoroso García Bodaño na Televisión de Galicia sobre Avilés, a terra cultivada de Colombia, a taberna de Noia. Respondíalle Fernán Vello que máis valores tiña a poesía de Avilés.

A xente adhírese ás conmemoracións avilesistas que se espallarán pola universal Galicia. Algúns hai que suspiran aínda por Delgado Gurriarán. Tempo habería para evocar a Avilés con pompa, boato, esplendor. Delgado, en cambio, non volverá aparecer nas calendas vernáculas como o gran lírico do interior galego e, sobre todo, do exilio. Un exilio consecuente e lóxico que Delgado non quixo romper. A RAG, no colmo do abafallo, violou os acordos e as candidaturas. Non hai na RAG un defensor para Delgado Gurriarán. Quizais non haxa na propia RAG un adecuado panexirista de Delgado Gurriarán. Un lector que se entusiasmara con ‘Bebedeira’ ou ‘Galicia infinda’. Deixou de estar ben considerado o hilozoísmo de Amado Carballo. Por non querer citar os episodios da vida de Delgado Gurriarán que se refiren a ‘Vieiros’, a Lois Soto e a Carlos Velo, a Plácido R. Castro, a Luís Tobío e mesmo a Castelao. ¡Ai, que Galicia ingrata e inharmónica!

Triunfo, pois, de Antón Avilés. Avilés deberá, en cambio, compartir gloria e grandeza, reputación e sona, edén e paraíso con Man o Alemán. O anacoreta de Camelle. Marcos Valcárcel dicía hai días que Man o Alemán morrera de pena pola marea negra. É certo. Nos últimos tempos ninguén en Galicia amaba tanto o mar como Man o Alemán. Poucos coñecen este dato: cando se fixo o dique de abrigo do porto de Camelle, Man o Alemán solicitou quedar para sempre impreso na obra. Sobre o cemento brando preparado especificamente para iso, deitouse Man o Alemán de costas e a súa figura quedou inmortalizada para a eternidade dos océanos. O modesto peirao de Camelle garda a súa memoria para a posteridade. En Camelle tomaron en serio a presencia de Man o Alemán.

Moito lle debe Galicia a Man o Alemán. Sendo orixinario dun país rico e próspero, preferiu vivir no desamparo dun litoral insólito. Estas latitudes só eran visitadas por aborixes curiosos e anhelantes, voraces consumidores de abalos e desordes psíquicos. Paisaxes escabrosos, panoramas esgrevios, horizontes fraguíos, cantís agrestes. Pasábase da doce fisionomía de Ponte do Porto, Xaviña e Camariñas ó áspero perfil de tres cabos irrepetibles no mundo enteiro: o Vilán, o Tosto, o Veo. Toda a Serra Forcada se resumía no museo de Man o Alemán. Estes camiños non figuraban no itinerario de meu señor Eduardo Pondal cando se dirixía desde Ponteceso á rectoral de San Cristovo de Nemiña para estudiar latín co cura parente, don Cristóbal Lago. Xa daquela Nemiña era freguesía filial de San Martiño de Touriñán, a parroquia da temible punta máis occidental de Europa: “Cando eu era rapaz / e a Quinto Curcio estudiaba”... Pondal seguramente nunca visitou estes contornos únicos no mundo: Camelle, Arou, Brañas Verdes, a lagoa de Traba. Se vivise agora, Pondal sería o máis grande e mellor amigo de Man o Alemán.

Iniciouse xa o proceso de beatificación de Man o Alemán. Unha monxa xermana, misioneira da orde de San Tirso, chegou desde Roma para lle ofrendar o bolo de Pascua de Nadal. Uns días antes da súa morte. O domingo, 29 de decembro, asegurou que o Padre Santo tivera a visión do espírito de Man o Alemán subindo ós ceos. O Papa coñecía os sacrificios, a edificación e os exemplos de Man o Alemán. Transmitiulle unha mensaxe pontificia a través da freira teutona: ”Dígalle que Deus o premiará”. Pouca xente coñece o gran prodixio: as plantas con que Man o Alemán agasallaba os visitantes, mantíñanse con vida fose cal fose o lugar de transplante. Sábese que foron centos ou tal vez milleiros. Con este e outros milagres que se irán espallando, xorde en Galicia outro centro de peregrinación, equiparable a San Andrés de Teixido, á Barca de Muxía, ós Milagres de Caión. Dóeme na alma, querido Avilés de Taramancos. Neste 2003, ti e máis eu teremos que compartir as analectas e crestomatías de Man o Alemán. ¿Aceptas?

A Bouza, xaneiro 3, 2003